Anne Broekman

In 1934 is mijn vader naar Nederlands Indie vertrokken als KNIL militair. In 1938 heeft hij daar mijn moeder ontmoet en in 1940 zijn ze getrouwd. Mijn broer en ik zijn geboren en toen viel Japan het land binnen. Mijn vader is weg gevoerd naar Birma de "doden spoorlijn " Mijn moeder, mijn broer en ik kwamen in het Jappenkamp Tjihapit in Bandoeng. Mijn vader kwam in april 1946 weer thuis maar is toch in september aan de gevolgen van Birma toen overleden. In november zijn wij naar Holland gegaan. Sluiten

Toen ik op de wereld kwamHet is zo lang geleden al, die tijd in dat verre land, waar de geschiedenis een wending nam toen ik op de wereld kwam.Gelukkig waren wij, maar niet voor lang.De bezetter maakte ons erg bang. Het gezin werd uit elkaar gerukt en voor jaren zijn we onderdrukt.Was het gemis, was het de pijn? Of dat we niet meer bij elkaar konden zijn?Papa naar die doden spoorlijn: wat was dat een ramp. En de rest van zijn gezin in dat Jappenkamp. Het maakt je anders dan dat je was. Het leven: het liep niet meer in de pas.Lijden, vernedering, het lichaam werd aangepakt. Het menselijke naar een diep peil gezakt. Niemand was er meer senang, vooral als kind was je vaak bang.En de toekomst: zien we elkaar ooit weer? Die vraag stelde we ons telkens weer.Maar dan toch: er gloorde weer hoop; de bezetter was wel genoopt om te verdwijnen. En voordat er meer in de kampen weg zouden kwijnen waren we vrij.En wat was iedereen weer blij. We konden elkaar weer ontmoeten, het gezin was weer bij elkaar. Papa kon zijn vrouw en kinderen weer begroeten.Gelukkig waren wij, maar niet voor lang.En weer waren we niet senang Want onze papa: hij heeft het niet gered. Dat was het ergste waarin de geschiedenis een wending nam; toen ik op de wereld kwam. Sluiten